عدالت و پیشرفت 

شاید یکی از زیباترین تعابیری که راجع به جایگاه عدالت مطرح شده (در قرن بیستم) متعلق به جان راولز (John Rawls) فیلسوف آمریکایی  است. تعبیر او این است که عدالت، عالی‌ترین فضیلتی است که باید توسط نهادهای اجتماعی مستقر شود. همانطور که حقیقت، عالی‌ترین فضیلتی است که نهادهای مربوط به علم در جست‌و‌جوی آن هستند بنابراین اگر بپذیریم که عدالت حتما در کادر دانش تجربی به عنوان عالی‌ترین فضیلتی که در جهان توسط نهادهای اجتماعی باید مستقر شود قرار دارد. بنابراین می‌توانیم بگوییم که هیچ نظریة توسعه‌ای نیست که نسبت به مسأله عدالت بی‌تفاوت است و یا اصل و ضرورت استقرار آن را به رسمیت نشناسد. آنچه محل افتراق است در درجة اول تعریفی است که هر رویکردی از عدالت دارد و در درجة بعدی سازوکارهایی است که به عنوان سازوکارهای عملیاتی برای تحقق عدالت توصیه می‌کند. بنابراین مجموعة بحث‌هایی که ذیل این عنوان قابل مطرح هستند، عمدتاً بر سر این چگونگی و تعریف عدالت اختلاف دارند. اما مسئلة عدالت برای جامعة ما از جایگاه ویژه و استثنایی‌ برخوردار است. حداقل در عرصة اندیشه و تفکر می‌توان گفت نیروی های محرکة جدی وجود دارد که ما را به سمت عدالت فرا می‌خواند. یکی از نیروی های محرکة عمده عبارتند از: تبانی فکری و ارزشی اکثریت قاطع مردم کشور. اکثریت مردم به حکم مسلمانی در چارچوبی فکر می‌کنندکه براساس رهنمودهای آن، برپایی آسمان‌ها و زمین به عدل است و ما معتقدیم حکومت با کفر می‌تواند ادامه حیات دهد ولی با ظلم، پایدار نمی‌ماند.

خلاصه ای از موانع رشد یک فرد در جامعه 

انسان در یک خانواده متولد میشود. مغز یک طفل توسط متولدین قبل از او شکل گرفته و برنامه ریزی میشود. یک کودک قبل از اینکه مراحل کسب آموزش در دبستان را شروع کند از روش ورفتار دیگر افراد خانواده سرمشق میگیرد. رفتار بعضی از افراد برایش الگو میشود که هیچگاه آن را فراموش نخواهد کرد.
در جوامعی که قدرت در دست یک فرد از افراد خانواده است از کودک انتظار حرف شنوی میرود. کوچکتر باید مطیع و فرمان بر آنهایی باشد که قبل از او در آن خانواده متولد شده اند. آن ها برای بچه استقلال قائل نمی شوند. بزرگترها خود را مسئول حفاظت کوچکترها میدانند. از کوچکترها انتظار نمیرود که خودشان کسب تجربه کنند. فرزندان موظفند تا به والدین خود تا زمان مرگ احترام بگذارند و از آن ها حرف شنوی داشته باشند، حتی اگر کلام والدین را منطقی ندانند. کوچکتر حق تبادل نظر با بزرگتر را ندارد.

آیا اعتیاد به اینترنت از موانع پیشرفت و اتلاف وقت نیست؟

 آیا امکان دارد کسی به استفاده از اینترنت معتاد شود؟ پاسخ مثبت است. عنوان "اعتیاد به اینترنت" یک برداشت کلی و اصولاً به استفاده مستمر از اینترنت اطلاق میشود و امکان دارد دامنه نتایج آن به کم خوابی، به خطر افتادن موقعیت شغلی و دگرگونی در روابط خانوادگی و اجتماعی منجر شود.
مقاله‌ای که توسط کارول پوترا در مجله سایکالوژی تودی به چاپ رسیده با داستان یک دانشجوی دانشگاه به نام دان شروع میشود که سال اول را با میانگین نمرات 3 و نیم به پایان رسانیده بود. او در سال دوم مجبور شد در خوابگاه دانشگاه مشترکاً با دانشجوی دیگری زندگی کند که مدام مشغول بازی با کامپیوتر بود. نمرات او پس از مدتی به کمتر از یک و نیم رسید و دوست دخترش او را ترک کرد. زندگی دان سوژه کتاب تازه کارول پوترا با نام Caught in the Net است. او تصمیم دارد مسائل روانی معتادان به اینترنت را به مردم آموزش دهد. او میگوید رهایی از مشکلات زندگی با پناه بردن به اینترنت حل نشده و به آن باید به عنوان چاره موقتی برخورد کرد. هنگامی که یک معتاد به اینترنت در انتهای شب سرانجام دست از کامپیوتر میکشد و آن را خاموش میکند مشکلات واقعی به سراغ او میایند. در این زمان رویارویی با آنها بسیار سخت تر و آثار افسردگی عمیق تر به نظر میرسند. با سیاه شدن مانیتور تنهایی و گناه عدم توجه به اطرافیان بیشتر احساس میشود. در این هنگام شخص معتاد به اینترنت مانند معتادان به الکل برای رهایی از مشکلات مجدداً به سمت اینترنت کشیده شده و همه درها را به جز اتاقهای گفتگو بسته می‌بیند. از نشانه‌های دیگر اعتیاد فراموش کردن قرارهای ملاقات، عدم توجه به وضع ظاهری و بهداشت شخصی و بروز حالتهای عصبی در گفتگوهای دوستانه میتواند باشد. رویاها و خیالپردازی‌های شخص معتاد به نوعی با اینترنت رابطه دارند و مچ دست اغلب آنها درد میکند، دروغ میگویند، اعتیاد خود را انکار میکنند، غذا خوردن به موقع را فراموش کرده و معمولاً در مقابل کامپیوتر به خوردن میپردازند